About

Τί μπορείς να γράψεις όταν πρέπει να μιλήσεις για τον εαυτό σου; Τί να σας πω άραγε; Πώς έφτασα να έχω μπλογκ με θέμα τα κιλάκια και την διαδρομή μου μέχρι να τα χάσω; Ναί. Μάλλον αυτό θα κάνω.

Αρχίζουμε λοιπόν: Μια φορά και να έναν καιρό ήταν ενα κοριτσάκι όμορφο θαρρώ. Πάντα είχε ενα θεματάκι με τα κιλάκια του και σχεδόν πάντα ζύγιζε 5-10 κιλά πάνω απο το κανονικό. Αλλά λόγω του ύψους της δεν φαινόταν άσχημα. Τότε όμως εκείνη πίστευε οτι είχε τον γνωστό σε όλους πισινούλη και είχε στο νου της να το κρύβει. Που να το φανταζόταν τότε ότι κάποια στιγμή θα αναπολούσε εκείνη την εποχή; χιχιχι Ο καιρός πέρασε και κάποια στιγμή αποφάσισε να χάσει τα κιλάκια της με την βοήθεια μιας διαιτολόγου. Έτσι και έγινε. Μάλιστα έφτασε να φοράει και σωλήνα παντελόνι τζην! Μόνο αυτό θα σας πώ. Αλλά δυστυχώς αυτό δεν κράτησε πολύ. Βλέπετε αποφάσισε να το γυρίσει σε εργένισσα και εκεί βγήκαν στην επιφάνεια όλες οι γευστικές της αδυναμίες που πλέον δεν είχαν και την σπιτική απαγόρευση. Κάπου εκεί χώρισε απο μια σχέση που είχε και κλείστηκε στον εαυτό της και στο σπίτι της. Και τα κιλά άρχισαν να παίρνουν την ανηφόρα. Κάθε χρόνος την έβρισκε και με σχεδόν 10 κιλά παραπάνω.

Με τον καιρό μάθαινε, ενημερωνόταν, έψαχνε και εφτασε στο σημείο να έχει μάθει τόσα που σχεδόν είχε μια απάντηση για κάθε διατροφικό θέμα, καθώς και το τι πρέπει και τι δεν πρέπει. Τί ήταν όμως αυτό που την κράταγε απο το να τα κάνει πράξη; Θύμωνε με όλους αυτούς  πίστευαν – με ελαφρά την καρδία – ότι έχουν την λύση για άλλους και περισσότερο με αυτούς που προσπαθούσαν να την επιβάλλουν. Δυστυχώς όμως όσο και να μίλαγε, η εικόνα της δεν μπορούσε να υποστηρίξει τις γνώσεις της. Έβλεπε τα λάθη και τα σωστά και απο το να τα κανει πράξη μεσολαβούσε μια μεγάλη αναβλητικότητα!!! Και πέρναγαν οι μέρες και περναγαν οι μήνες και τα χρόνια. Πέρσυ προσπάθησε να δημιουργήσει ένα τύπου blog, offline κάνοντας καταγραφή των συναισθημάτων της μπας και φύγουν όλα αυτά που είχε στο μυαλό της κατά καιρούς και έπαιρναν μορφή γραπτού κειμένου. Το τηρησε. Μετά απο πολυ καιρό δεσμεύτηκε με κάτι και το τήρησε. Είδε όμως ότι με οποια σκαμπανεβάσματα είχε μέσα στον χρόνο αυτό το μόνο που κατάφερε ήταν στο τέλος να μείνει σταθερή. Θα μου πείτε κάτι είναι και αυτό απο το να είχε πάρει, και θα σας απαντήσω ότι σωστά τα λέτε αλλά το θέμα είναι οτι ΔΕΝ υπάρχει περιθώριο να παίρνει πια ουτε να μένει σταθερή. Ειναι ωρα να χάσει!

Η ίδια πνεύμα «ανήσυχο» ανάλογα με τις αναλαμπές της, και μια απο τις αγαπημένες της ασχολίες το γράψιμο. Την ίδια χρονιά ψάχνοντας κάτι για τα weight watchers έπεσε στο blog της Μάρσι (http://adunatisma.wordpress.com ) όπου ήταν σαν να βρήκε ενα κομμάτι του εαυτού της. Ήταν σαν να ήταν αυτό που ήθελε να φτιάξει. «Κοίτα να δεις!» σκέφτηκε «Κάποιος είχε ή βρήκε την γνώση να το κάνει πραγματικότητα ενώ εγω έμεινα στο θα ήθελα» Και παρακολουθούσε το blog αυτό, και μπήκε στην ομάδα του, και ενθουσιάστηκε με την ιδέα ότι ήταν μέρος ενός συνόλου που αντιμετώπιζαν το ίδιο θέμα. Με τον καιρό όμως έβλεπε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους, που τα καταφέρνουν και κάποια στιγμή λυγίζουν και ξαναδοκιμάζουν, και χαίρονται και απογοητεύονται, άλλοι είναι ευγενικοί και άλλοι προσβάλουν, ειναι μερος μιας μικροκοινωνίας του κοσμου μας. Και απο την μια ήταν παρηγορητικό που υπήρχαν άνθρωποι με τα ίδια συναισθηματα με τα δικά της αλλα απο την άλλη βγήκε απεξω και είδε τα πράγματα απο ψηλά και αναρωτήθηκε: «Ποιό είναι εκείνο το στοιχείο που λείπει απο όλους αυτούς τους ανθρώπους και τους κρατάει πίσω απο το να έχουν μια επιτυχημένη πορεία στην προσπάθεια που κάνουν; Γιατί πρέπει όλα μας τα συναισθήματα συνειδητά ή υποσυνείδητα να έχουν ξεσπασμα στο φαγητό; Γιατί είναι τόσο δύσκολο τελικά να έχουμε τον έλεγχο του εαυτού μας; (άλλος έχει το φαγητό άλλος το ποτό άλλος ουσίες κτλ) Γιατί είναι τόσο δύσκολο να το πάρεις απόφαση; Γιατί δεν συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι κάτι που έχει τέλος και αρχή άλλα μόνο αρχή γιατί πρέπει να αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας και της ζωής μας; Γιατί πρέπει να είναι τοσο πολύπλοκο και τόσο δύσκολο;»

Και μπορεί μέχρι τώρα αυτό που διαβάζετε να ειναι σαν παραμυθάκι το πρόσωπο είναι υπαρκτό όμως και το πρόβλημα ακόμα παραμένει. Έχω κάνει διάφορες δοκιμές στο παρελθόν και όλες είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Δεν είχαν δεσμευση και διάρκεια! Έκανα κάτι για λίγο διαστημα (πολύ λίγο όμως), έχανα 1-2-5 κιλά και μετά χαλάρωνα και το χάλαγα λες και αυτά ήταν τα μονα κιλά που με χώριζαν απο την τελειότητά μου! Από οτι έχω κάνει στην ζωή μου ξεχωρίζω και πραγματικά υποστηρίζω ένθερμα την μέθοδο των weight watchers με κάποιες όμως προϋποθέσεις. Το αδικο στην υπόθεση αυτή ειναι οτι πέρα απο την ΕΝΘΕΡΜΗ υποστήριξη που παρέχω στην μέθοδο αυτή δεν μπορεί να «πείσει» για την αποτελεσματικότητά τους γιατί δεν το διαφημιζω με το αποτελεσμα στην εμφάνισή μου. Θα σου πει κάποιος και θα έχει και δίκιο. «αφού ειναι τοσο καλή γιατί δεν την κάνεις;» Γιατί το πρόβλημα εντοπίζεται στην αναβλητικοτητα μου και πάλι. Η μέθοδος αυτή θελει καταγραφή της καθημερινής σου διατροφής, και εγω ξεχνιέμαι πολυ συχνα ή εχω ατάκες του τύπου «θα το γράψω το βράδυ, το έχω στο μυαλό μου, έχω κανει τους υπολογισμούς μου στο περίπου» κτλ. Δουλειά δεν γίνεται έτσι όμως! Και ο καιρός πάλι περνάει!

Ήρθε η ώρα να δώσει στον εαυτό μου την ευκαιρία που του αξίζει σοβαρά και χωρίς δικαιολογίες. Και αυτή θα είναι η μέθοδος που θα ακολουθήσω. Ο καιρός θα δείξει αν θα έχει αποτέλεσμα αυτή την φορά κάτι που πραγματικά εύχομαι μιας και πραγματικά πιστεύω ότι η μέθοδος του flexi point του weight watchers είναι η χρυσή τομή στο θέμα της διατροφής. Σου παρέχει ελευθερία κινήσεων, καταρίπτει την δικαιολογία «πω πω χάλια τα έκανα σημερα, ας φαω λιγο ακομα και απο Δευτέρα», μιας και κάθε μέρα μπορεί να αποτελέσει καινουργια αρχή, σε σπρώχνει να τρως ισορροπημένα και έχεις και την ποικιλιά στην καθημερινοτητα σου χωρις να μαγειρεύεις ξεχωριστά απο την υπολοιπη οικογενεια, που σημαινει διπλα εξοδα κτλ. Την πορεια του ταξιδιου αυτου θα την δουμε εδω μαζι

Καλή αρχή λοιπόν και με καλά αποτελέσματα 🙂