Φτου φτου φτου……..

…..να  μην με ματιάσω. Αν και ακόμα δεν έχει περάσει το κομβικό σημείο της αναβλητικότητάς μου μιας και πρόσφατα βρήκα διάφορες αποδείξεις ότι το θέμα της γυμναστικής το έπιανα και το άφηνα φυσικά κατά καιρούς αρκετές φορές. Το θέμα είναι ότι το άφηνα μιας και την γυμναστική προφανώς την βαριέμαι. Αν δεν την βαριόμουνα θα το κράταγα. Πάντως κατά καιρούς ερχόταν ξανά και ξανά στο μυαλό μου.

Το φτου φτου φτου πάει στο ότι έκλεισα ένα μήνα ασχολίας. Όχι καθημερινά αλλά πολύ πιο συστηματικά από ότι πριν. Εδώ και καιρό το σώμα μου αντιδρούσε. Μισοξαπλώνω στον καναπέ να χαλαρώσουμε, να συζητήσουμε, να δούμε τηλεόραση και κάτι με ενοχλεί σωματικά. Δεν βολεύομαι. Το οτι κάτι πρέπει να κάνω το ένιωθα, μου το λέει το σώμα μου.

Πιο έξυπνο από μένα μάλλον. Βαρέθηκα προφανώς την αδράνεια. (????) . Τα χέρια μου πιανόντουσταν με το παραμικρό κάποια στιγμή παρατήρησα. Έλεος! Σκέφτηκα. Είπαμε άσκηση μηδέν αλλά όχι να μην μπορείς να κρατήσεις κάτι ψηλά για μερικά λεπτά. Αυτό πρέπει να αλλάξει! Μερικά βράδια ξεκίνησα μόνη μου με ασκήσεις που θυμόμουν για τις αντίστοιχες μυικές ομάδες. Εντάξει…Δεν υπήρχε! Έτρεμαν απο τις πρώτες επαναλήψεις. Με το ζόρι ολοκλήρωνα το σετ (χι χι χι )

Νευρίασα. Μέχρι που έπεσα πάνω σε αυτές τις ασκήσεις που κάτι μου έκαναν. Ένα κλικ. Το περίεργο είναι ότι δεν πιανόμουν! Θα περίμενα να είμαι πιασμένη με την ίδεα και μόνο. Αλλά όχι. Τι άλλο να κάνει πια αυτό το κορμί?

Ένα άλλο πράγμα που ποτέ δεν μπορούσα να ακολουθήσω είναι το «κάνουμε την άσκηση και σφίγγουμε τους κοιλιακούς

«Τι λες βρε φίλε; Εδώ δεν θα βγάλω την άσκηση τους κοιλιακούς θα σφίξω; Και άντε και τους έσφιξα. Ούτε οι ίδιοι δεν θα το καταλάβουν εκεί που βρίσκονται!»

Για πρώτη φορά κατάλαβα ότι όχι μόνο – φυσικά – και γίνεται αλλά είναι απο τα βασικά για να πετύχεις και την άσκηση. Η μεταδοτικότητα και να βρεις αυτο που θα κανει κλικ σε σένα είναι σπουδαίο πράγμα.

Το κορυφαίο είναι στα σημεία που εστιάζω έχω ήδη τα πρώτα αποτελέσματα. Ακόμα και στους κοιλιακούς! Ω ναι! Δεν το πίστευα!!! Σε κάποια κίνηση που έκανα προχτές ένιωσα κάτι σαν «τράβηγμα», σαν «σφίξιμο», πιάνω και νιώθω ένα σφίξιμο. Έμεινα! «Πλάκα κάνεις» σκέφτηκα. Φυσικά και δεν φαίνεται κάτι μιας και πρέπει να φύγουν πολλά πράγματα για να εμφανιστεί κάτι σε άλλους αλλά εμένα με ευχαρίστησε ιδιαίτερα. Την επόμενη μέρα φώναξα τον fit της οικογένειας και του λέω, «πιάσε!» Το βλέμμα του ήταν όλα τα λεφτά. Μου έδωσε ενέργεια και όρεξη να συνεχίσω. Οπως έχω ξαναπεί, αυτό που κάνω είναι ελάχιστο και ίσως γελοίο για κάποιον ο οποίος γυμνάζεται αλλα σίγουρα είναι κάτι διαφορετικό. Και το κάνει ακόμα πιο σημαντικό όταν βλέπω ότι η κολλητή μου βαριέται και μόνο στην ιδέα. Κάτι που δηλαδή εμένα μου φαίνεται αστείο για κάποιον άλλον είναι κάτι, οπότε αφού το καταφέρνω μάλλον έχει την σημαντικότητά του.

Εκείνη είναι του περπατήματος αλλά οι συνθήκες δεν την ευνοούν να το κάνει και πράξη. Οπότε διαλέγει το τίποτα. Οσο και να προσπαθώ να της πω ότι είναι αστείος ο χρόνος που θα αφιερώσει και αφού το κάνω εγώ σίγουρα μπορεί να το κάνει και εκείνη και καλύτερα και παρόλα αυτά χρησιμοποιεί δικαιολογίες αυτό με κάνει να δω πιο καθαρά τις δικές μου δικαιολογίες σε πολλά πράγματα.

Ποιος ξέρει. Θα δούμε….

Στο μεταξύ είδα και αυτό το βίντεο και ενθουσιάστηκα. Η ενέργεια και η προσήλωση αλλά και η αντοχή είναι αξιοθαύμαστα. Οχι οτι ποτέ θα φτάσω σε αυτό το επίπεδο (τουλάχιστον για τα επόμενα 3 χρόνια χι χι χι και αν και εφόσον δεν τα παρατήσω πάλι) αλλά είναι ιδιαίτερα ξεσηκωτικό!